Voorproefje van Rond middernacht, van Amanda Stevens

Gratis voorproefje van Rond middernacht, een thriller van Amanda Stevens

Hoofdstuk 1

Allentown, Texas

Het was even na middernacht.

Terwijl de minuten wegtikten op de wekker op het nachtkastje, lag Danielle Williams te staren naar het flitsen van het weerlicht in de verte. Als ze nu niet snel vertrok, zou het haar nooit lukken om terug te zijn voordat de onweersbui losbarstte.

Maar ze kon nog niet weg. Haar ouders hadden gewacht op de thuiskomst van haar broer Nathan, die eerder die avond tijdens een lang en openhartig gesprek over zijn toekomst had beloofd bijtijds thuis te zijn. Maar desondanks was hij uren te laat gekomen en bleek hij ook nog gedronken te hebben. De confrontatie die daarop volgde, was geëindigd zoals altijd: haar moeder in tranen, haar vader ziedend van woede en haar broer die recalcitrant en chagrijnig de trap op was geklost en de deur van zijn kamer met een klap had dichtgesmeten.

Nu was het eindelijk stil in huis, op het kraken en kreunen van de oude houten wanden en vloeren na.

Nathans kamer lag tegenover de hare. Hij zou waarschijnlijk nog uren opblijven, maar ze wist dat hij zijn koptelefoon altijd opzette om naar muziek te luisteren. Dus zou hij niets horen als zij stiekem wegglipte. Hij reageerde niet eens toen hun moeder enkele minuten later naar boven kwam en zacht op zijn deur klopte. Zoals gewoonlijk negeerde Nathan haar, en na een korte pauze klonk er een zachte klop op Dani's deur.

Hoewel het niets voor Dani was, negeerde ze het klopje ook. Doorgaans probeerde ze altijd de rol van vredestichter in de familie te spelen. Ze trachtte degene te zijn bij wie haar moeder toevlucht kon zoeken tijdens de woede-uitbarstingen van haar man en het opstandige gedrag van haar zoon, wiens leven zich in een neerwaartse spiraal leek te bevinden.

Vannacht moest ze echter iets voor zichzelf doen, dus deed ze net alsof ze sliep, zelfs toen haar moeder haar naam riep.

Bij het horen van de smekende ondertoon in haar stem, voelde Dani zich op slag schuldig, maar ze besloot voet bij stuk te houden. Deze nacht was belangrijk. Ze mocht zich niet laten afleiden door familieproblemen.

Met een knoop in haar maag hield ze haar ogen stijf dicht, ervoor zorgend dat haar ademhaling regelmatig bleef, totdat ze hoorde dat de voetstappen van haar moeder zich verwijderden. Ze wachtte tot haar ouders de deur van hun slaapkamer sloten en hun stemmen vervaagden.

Daarna gooide ze de dekens van zich af. Ze was nog volledig gekleed. Op haar tenen sloop ze naar het raam.

Behoedzaam stapte ze via de vensterbank op het houten dak, kroop op handen en voeten naar de rand en liet zich zakken op het hek. Vandaar sprong ze op de grond en landde met een plof in de zachte aarde.

Die sprong had ze al talloze malen eerder gedaan, maar ze had nog nooit midden in de nacht zonder toestemming of wetenschap van haar ouders het huis verlaten. Nathan deed dat wel. Of liever gezegd, dat hád hij gedaan. Nu kwam en ging hij gewoon wanneer het hem uitkwam, en het dreigement van hun vader om hem het huis uit te schoppen, leek hem niet te deren. Misschien wel omdat hij wist dat het niet meer was dan een loos dreigement, dacht ze. Hun moeder, doorgaans zo onderdanig en conflictvermijdend, zou dat niet laten gebeuren. Wat Nathan betrof, had ze een blinde vlek.

Dani begreep niet wat er met haar broer gebeurd was. Hij was negentien – twee jaar ouder dan zij – en tot een halfjaar geleden had ze altijd huizenhoog tegen hem opgekeken. Toen had hij er op college zomaar het bijltje bij neergegooid en was als een ander mens teruggekomen naar huis – zowel qua persoonlijkheid als qua uiterlijk. Hij had zijn haren laten groeien, droeg slonzige kleren en draaide vierentwintig uur per dag muziek op zijn kamer – muziek van obscure bandjes waarvan Dani nog nooit had gehoord.

Hij was zo anders dan de broer van wie ze zes maanden eerder afscheid had genomen, dat het leek alsof er opeens een vreemde in hun huis woonde. Hij weigerde werk te zoeken, weigerde terug te gaan naar school, weigerde zelfs over zijn toekomst te praten. Hij bracht zijn dagen slapend door, zijn nachten feestend. En dan het drinken... nou ja, Dani vermoedde dat drinken nog de minste van zijn slechte gewoontes was.

Ze miste de oude Nathan. Sinds haar ouders hem tien jaar eerder hadden geadopteerd, was hij haar liefhebbende, beschermende broer geweest. Ondanks de frictie die er voortdurend tussen hem en hun vader had bestaan, was Nathan altijd iemand geweest op wie Dani kon steunen en die ze in vertrouwen kon nemen. Nu kon ze hem zelfs niets vertellen over... vannacht.

Tegenwoordig was hij nors, somber en kwaad. Zijn woede joeg Dani angst aan omdat die wel haar gericht leek te zijn. Dat begreep ze ook al niet. Wat had ze hem misdaan? Waarom leek hij haar opeens zo te haten? Ze begreep absoluut niet wat er aan de hand was met haar familie.

Misschien waren die brieven daarom wel zo belangrijk voor haar.

De brieven... van haar stille aanbidder.

Terwijl ze eraan dacht, voer er een huivering van nerveuze opwinding door haar lichaam. Zes maanden geleden was de eerste brief gekomen, vlak nadat Nathan was teruggekeerd en hun vredige huishouden ernstig was verstoord. Dani vroeg zich wel eens af of dat de bedoeling was geweest van de afzender: haar iets geven waaraan ze zich kon vastklampen terwijl haar veilige wereldje uit elkaar leek te vallen.

En de brieven hielpen ook echt. Ze verschaften haar een beetje afleiding in haar turbulente bestaan. Dani had de brieven op de meest onverwachte plekken aangetroffen. Soms zaten ze in haar favoriete boek in de bibliotheek, of ze lagen onder de oude iep bij het meer waar ze wel eens zat te studeren.

De geheimzinnige boodschappen waren als iets uit een film of een boek en gaven haar een heel speciaal gevoel. Soms citeerde haar bewonderaar regels uit een gedicht, en soms vertelde hij haar in romantische, bloemrijke bewoordingen hoe prachtig ze er op een bepaalde dag had uitgezien. En af en toe besprenkelde hij zijn brieven met haar favoriete parfum. En altijd ondertekende hij ze met: VOOR ALTIJD DE JOUWE.

Wie hij was, wist ze toen nog niet, maar hij kende haar heel goed – haar favoriete boeken, haar lievelingsmuziek, zelfs de tint lippenstift die ze het mooist vond. En toch had ze absoluut niet geweten wie er schuilging achter die brieven.

En voordat ze daarachter had kunnen komen, waren de brieven gestopt. Zo maar, abrupt. Geen enkele hint waarom haar aanbidder haar had verlaten. Geen enkel teken dat hij teleurgesteld in haar was geraakt. De brieven waren gewoon niet meer gekomen, en wekenlang had Dani zich afgevraagd waarom en was ze ernaar blijven uitkijken. Toen werd ze echter zo in beslag genomen door haar laatste jaar op school dat ze de brieven helemaal was vergeten.

Ze had in het weekend een bijbaantje in het winkelcentrum, en de rest van haar vrije tijd bracht ze grotendeels studerend door in een poging een beurs te bemachtigen. Haar ouders hadden het niet breed – wat gold voor de meeste gezinnen op het platteland van het oosten van Texas – en dat was nog erger geworden toen Dani's vader recentelijk was ontslagen. Als ze geen beurs of toelage kreeg, zou ze moeten gaan studeren aan een staatsuniversiteit in plaats van aan de Drury University, een privéschool in het noorden van Connecticut, die bekendstond als de beste journalistenopleiding van het land.

Dani had grootse toekomstplannen, en die wilde ze niet opgeven uit geldgebrek. Als ze de Belmont Award kon winnen, die ieder jaar werd uitgereikt aan de student die als beste afstudeerde, zouden al haar problemen opgelost zijn. Maar jammer genoeg zag ze dat nog niet gebeuren. Haar cijfers waren uitstekend. Op haar buitenschoolse activiteiten en vrijwilligerswerk viel niets aan te merken, maar ondanks al haar harde werk, haar doorzettingsvermogen en enthousiasme was ze niet de beste studente van haar jaar. Niet meer. Die eer viel Paul Ryann te beurt.

Aan het begin van het schooljaar was hij samen met zijn familie in Allentown komen wonen, en het had niet lang geduurd eer zowel studenten als docenten hadden opgemerkt hoe briljant hij was. Hij stond op de nominatie om de afscheidsrede tijdens de diploma-uitreiking te houden, wat automatisch inhield dat hij de Belmont Award zou krijgen. Het vervelende was vooral dat hij die niet nodig had. Zijn familie was rijk, en hij kon gaan studeren waar hij maar wilde.

Ze hadden zelfs het Belmont House van de Althea Belmont Foundation gekocht en waren druk bezig het in zijn oude glorie te herstellen. Het victoriaanse huis was het oudste in Allentown, en na jaren van verwaarlozing en achterstallig onderhoud glansde het nu als een oogverblindend, antiek juweel op de steile oever, uitkijkend op het water van het meer.

Soms stond Dani aan de andere kant van het meer en bewonderde het elegante filigraanwerk en de formele tuin, zich afvragend hoe het zou zijn om in zo'n huis te wonen. Om personeel te hebben dat je op je wenken bediende, dure auto's in de garage en kasten vol designkleren. Ze vroeg zich af hoe het zou zijn om te kunnen gaan en staan waar je wilde en slechts verantwoording hoefde af te leggen aan jezelf.

Zo'n leven kon ze zich nauwelijks voorstellen, maar ze misgunde Paul zijn geluk niet. Hoe zou ze dat kunnen? Hij was zo lief. Zo stil en bedachtzaam en bijna pijnlijk verlegen.

En zo duidelijk verliefd op haar.

Dani begreep niet waarom ze dat niet eerder had gezien. Paul Ryann was haar stille aanbidder! Hij had haar die brieven geschreven en zijn uiterste best gedaan om haar het gevoel te geven dat ze bijzonder was. Wie zou het anders kunnen zijn? Ze kende verder niemand die zulke prachtige poëzie kon citeren, die de tijd zou nemen om haar favoriete boeken te lezen en naar haar lievelingsmuziek te luisteren.

Ze begreep het nu helemaal. De brieven waren gestopt zodra ze bevriend was geraakt met Paul. Toen had hij zich immers niet meer genoodzaakt gevoeld om zijn gevoelens geheim te houden.

En nu, na bijna zes maanden, had hij haar opnieuw een brief gestuurd. Dani had hem die middag in haar tasje gevonden, toen ze op het punt had gestaan naar haar werk te gaan.

Kom om middernacht naar het meer. Ik zal op je wachten onder je lievelingsboom. Alles zal dan worden onthuld. Mijn gezicht, mijn ziel, de diepte van mijn gevoelens. Vannacht zal ik het je geven... het ultieme geschenk.

De brief was net als alle andere ondertekend met: VOOR ALTIJD DE JOUWE.

Verder lezen? Bestel ROND MIDDERNACHT van Amanda Stevens