Houd je van romance met de tropes brother’s best friend, second chance romance, forced proximity, single dad en een fijne dosis spice? Dan is De eeuwige twijfelaar echt een boek voor jou. In het laatste deel van Lessen in de liefde volgen we Boaz, de laatste van de vier Arnhemse vrienden die nog single is. Hieronder vertelt auteur Jade Vening meer over het boek en het schrijfproces.
Vier boeken in één jaar
Iets meer dan een jaar geleden kwam deel één van mijn serie uit en 30 september verschijnt het vierde en laatste deel alweer. Niet te geloven, toch? Al is het wel een beetje hoe ik dingen aanpak: heel snel of niet. Mijn motor draait stationair of in de zesde versnelling. Met als voordeel dat ik heel snel kan schrijven en als nadeel dat ik momenteel even niet zo productief ben. De boog kan – tot mijn grote verbazing en teleurstelling – niet altijd gespannen zijn.
Lessen aan mezelf
Met Boaz’ verhaal sluit ik een serie af die heel belangrijk voor me is geworden. In mijn tweede burn-out begon ik met schrijven als hobby en na mijn debuut De win-winsituatie voelde ik al snel de drang nog een verhaal te vertellen. Over iemand die tegen hetzelfde aanliep als ik: hoe geef je je grenzen aan?
I contain multitudes
Dat werd Fiona’s verhaal: De eeuwige jaknikker. Haar drie beste vrienden kregen ook levenslessen die eigenlijk voor mezelf bedoeld zijn: leren omgaan met de beperkingen die je hebt (neezegger Iris), leren loslaten en flexibeler te zijn (perfectionist Roos) en tot slot leren keuzes maken en op jezelf te vertrouwen (twijfelaar Boaz). Ja, in mij huizen een jaknikker, een neezegger, een perfectionist én een twijfelaar. In het Engels hebben ze daar een mooie uitdrukking voor: I contain multitudes.
Achtbaan van emoties
Hoe Boaz’ uiteindelijk de liefde van zijn leven zou vinden, wist ik al vanaf het moment dat ik Fiona’s verhaal bedacht. Toen ik eindelijk aan zijn verhaal kon beginnen, voelde dat dan ook als een grote opluchting. Eindelijk zou ik mijn beste vriend (hij bestaat niet echt, dat wéét ik, maar zo voelde het de afgelopen twee jaar wel) zijn happy ever after kunnen geven. En man o man, wat een achtbaan van emoties was het om dit boek te schrijven.
Afscheid nemen is een bitch
Ik heb dan ook heel wat gelachen en afgejankt tijdens het schrijven. Zelfs nu ik deze blog schrijf (zie je, I contain multitudes). Wat kan ik zeggen? Perimenopauze en ADHD maken mijn emotieregulatie er niet makkelijker op. Daarnaast is Boaz' verhaal niet alleen maar 'leuk' én had ik het erg zwaar met afscheid nemen van deze vriendengroep en misschien nog wel het meest van Boaz. Maar het eindresultaat is – al zeg ik het zelf – een boek dat je vrijwel zeker all the feels gaat geven en je met een goed gevoel achterlaat.
Of zoals Guus Meeuwis het ooit zong:
‘Ik heb tranen gelachen, onnozel gedaan en tenslotte tevreden, het licht uitgedaan.’
