Eindelijk maar toch whoooo. Het tweede deel in de Robert Hunter reeks is een feit. Kanonnen, niet normaaaaaal wat hierin gebeurt hoor!
Het begin is direct thuiskomen in die makkelijk leesbare, maar ook mooie en goede schrijfstijl. Dit is hard, dit is ‘ Show No Mercy’ en het is, ik zou bijna zeggen helaas, ook heel beeldend. Bijna, want als doorgewinterde lezer van de thriller vind ik het echt bijzonder dat Carter me tot in het beenmerg weet te raken met deze manieren van killen. De details zijn lelijk en dit lijkt nog maar het begin van een aantal afschuwelijke moorden. Wel, dat vermoeden gaat op zeker bewaarheid worden. De ene plaats delict na de ander is reden voor agenten om kotsend naar buiten te komen en dan denk je echt: WTF is daar te zien daarbinnen?
Och jonges, de nachtmerries van de slachtoffers die waargemaakt worden laten je lezen met ogen als koplampen, en mijn liefde voor de open haard is voor eeuwig aan gort geholpen. Het goede nieuws: dit is nu precies wat ik geweldig vind in een thriller. Wanneer je denkt ik heb het allemaal wel zo’n beetje gehad en gezien, weet Carter met zoiets als DIT te komen.
De personages zijn gewoon ronduit tof. Robert Hunter en Carlos Garcia, wat een fantastisch duo en er wordt in het geheel een tikje privéleven meegepakt. Echt op de zijlijn, maar voldoende om ze heel levendig te maken. Ook de intrede van sidekick Hopkins, of van uiteraard de nieuwe leidinggevende Barbara Blake wordt echt heel goed neergezet. Het geeft de juiste schwung en deining in dit team dat deze beroerd makende moordzaken op moet zien te lossen. Plus daar een irritante en grensoverschrijdende journaliste of een meisje met wel heel kloppende visioenen bij op, en het spannende gedonder kan pas echt beginnen.
Al wordt het nergens moeilijk, het is aandachtpakkend tot en met en het zit allemaal echt perfect in elkaar. Op geweldige wijze worden hier twee hoofdlijnen in elkaar gesmeed en het blijft lang onduidelijk hoe het nu echt zit. De motieven worden langzaam aan duidelijk, en ook op dat punt weet Carter indruk achter te laten. Knap staaltje uitdieping achter een ziek brein en het stevent vervolgens af op een fantastische afronding van een fantastische thriller. Ik kan niet wachten op deel drie!
Conclusie:
Schrijfstijl: 4
Plot: 4.5
Originaliteit: 4.5
Psychologie: 4
Leesplezier: 5
Spanning: 4.5
Maakt vier en halve sterren oftewel een 9/10 voor Gezicht van het kwaad.
Karin Meinen - Samenlezenisleuker
