Waterkoud – A.M. Ollikainen
Op de ochtend van midzomerdag worden inspecteur Paula Pihlaja en haar team na een gruwelijke vondst opgeroepen. Voor het landgoed van een ondernemersfamilie ten westen van Helsinki staat een vrachtcontainer met daarin het lijk van een zwarte vrouw. Ze moet een afschuwelijke dood zijn gestorven, want de container is tot de nok gevuld met zeewater.
De vrouw heeft geen papieren bij zich en niemand lijkt te weten wie ze is. Paula wantrouwt de verklaringen van de familie echter en zet alles op alles om de waarheid boven water te krijgen. Als de identiteit van de vermoorde vrouw eindelijk wordt achterhaald, start Paula met de reconstructie van haar laatste uren. Waarom was universitair docente Rauha Kalando een paar uur voor haar dood overgevlogen uit Namibië? En welke rol speelt het document dat in haar hotelkamer wordt gevonden – ondertekend door niemand minder dan de voormalige directeur van het bedrijf?
Waterkoud is het overtuigende eerste deel in een nieuwe crimeserie met de innemende Paula Pihlaja in de hoofdrol.
Na het lezen van de proloog was ik meteen geboeid: ik was nieuwsgierig, verward, had gelijk heel veel vragen en er zat dus niets anders op dan maar gewoon verder te gaan lezen, benieuwd als ik was waar dit naar toe zou gaan.
De spanning in het verhaal wordt langzaam opgebouwd. In het eerste deel kabbelt het verhaal rustig voort en dat is eigenlijk best fijn. Er zijn namelijk veel personages en zo leer je langzaamaan iedereen een beetje kennen en uit elkaar houden. Toch worden niet alle karakters helemaal uitgewerkt, Paula, die er zo haar eigen manier van werken op na houdt, leer je het best kennen. En aangezien er nog steeds een paar geheimen niet onthuld zijn, ga ik er van uit dat we in het volgende deel de rest van het team ook nog beter leren kennen!
Vanaf deel twee wordt de spanning steeds meer opgevoerd en zit je zo in het verhaal, dat stoppen met lezen erg lastig wordt. Zo zijn er tussendoor een paar cursief gedrukte korte hoofdstukken en lange tijd blijft onduidelijk over wie dit nou eigenlijk gaat. Dit zorgt er echter wel voor dat je geboeid door blijft lezen.
A.M. Ollikainen is het pseudoniem van het echtpaar Aki en Milla Ollikainen. Aki publiceerde drie romans, won verschillende literatuurprijzen en stond op de longlist van de Man Booker Prize. Milla publiceerde drie thrillers en won de verhalenwedstrijd van de Finnish Detective Society. En ik weet niet of dit het eerste boek is dat ze samen geschreven hebben, ik kon in elk geval geen andere boeken vinden, maar voor mij was niet te merken dat hier twee auteurs aan het werk geweest zijn. Het verhaal bestaat weliswaar uit drie delen, maar alles sluit goed op elkaar aan en vormt één geheel. Knap gedaan!
Wel blijven er aan het eind een paar vragen over, losse eindjes die nog niet afgewerkt zijn. En dat vind ik persoonlijk stiekem nou ook zo leuk aan het lezen van een serie, die vragen en open eindjes worden vast nog wel op de één of andere manier uitgewerkt in een volgend deel. Ik kijk dan ook al uit naar het volgende boek van dit schrijversechtpaar!