De tragikomische debuutroman van de Duitse schrijfster (1988), populaire blogster (de 1e druk was al vòòr publicatie uitverkocht en stond wekenlang in de top tien) en stervensbegeleidster, is een aangrijpende mengeling van roadmovie en rouwverwerkingsdrama. Voor een boek over dood en verdriet is het opmerkelijk licht geschreven. Ideaal leesvoer voor de rouwende lezer.

'Hoe diep moet je duiken om een lichtgevende en nog niet ontdekte Timvis te vinden?' Vroeg je me kort voor je dood"
Het begin van deze wonderschone ontroerende roman. Het is als het ware een brief van Paula aan degene die ze zo vreselijk mist. Eigenlijk wil ze zelf ook niet meer leven, of kan ze het niet, ze weet niet meer hoe ze verder moet.

"Jij was de noot en ik de beschermende dop en sinds je er niet meer bent voel ik me opengebroken, uitgehold en beroofd"

Dan ontmoet ze s'nachts op een maanverlicht kerkhof een man, die ook iemand is verloren. Nee het is niet het begin van een romantisch spookverhaal. Helmut is een oude man die een belofte wil inlossen, koste wat kost. Paula is een jonge vrouw.
Het is een vreemd stel eigenlijk en het ligt niet voor de hand, maar de volgende dag al zitten ze samen in Helmuts camper op weg naar de Italiaanse Alpen. Met een hond, Judy.
Dat avontuur wordt heel mooi en met veel gevoel verteld door Jasmin Schreiber, die bioloog is maar werkt als rouwbegeleider.
Het is natuurlijk een verhaal over rouw maar het is geen triest boek. Er zit wel humor in en gekke situaties.
De twee begrijpen elkaar in hun verdriet en dat leidt tot een innige vriendschap.
Al is Helmut nogal een knorrige man en recht voor z'n raap, hij heeft wél een warm hart.
Paula vindt onderweg langzamerhand haar levenslust terug.
Het verhaal heeft me geraakt!

Elfduizend meter lief – Jasmin Schreiber

Na een tragisch ongeval zit Paula op het dieptepunt van haar leven. Midden in de nacht, op een donker kerkhof, ontmoet ze Helmut. Paula staat aan het begin van haar leven, dat van Helmut loopt op zijn einde. Beiden hebben een missie.

In Helmuts piepkleine camper vertrekken de twee op een wonderlijke roadtrip naar de Italiaanse Alpen. Paula denkt aan haar broertje, die zoveel van de diepzee wist. Helmut denkt aan zijn vrouw, aan wie hij nog een laatste belofte heeft gedaan. Ze missen samen.

De roadtrip is het begin van een onwaarschijnlijke, maar innige vriendschap. In afwisselend vlijmscherpe dialogen, fantastische plotwendingen en momenten vol van humor en verdriet vinden Paula en Helmut samen hun zin in het leven terug.

Met deze debuutroman heeft Jasmin Schreiber een prachtig en indrukwekkend verhaal over rouw, vriendschap, het leven en de dood geschreven. De schrijfstijl is vlot, humoristisch en leest prettig.

'Als verdriet een taal zou zijn, was ik nu voor het eerst iemand tegengekomen die hem even vloeiend sprak als ik, zij het in een ander dialect.'

Het verhaal wordt verteld vanuit Paula, een jonge vrouw, die kennismaakt met Helmut, een oude man. Twee levensechte personages die ogenschijnlijk weinig met elkaar gemeen lijken te hebben. Ze leren elkaar gaandeweg steeds iets beter kennen en ze raken zelfs gehecht aan elkaar. En al lezend leer je als lezer Paula en Helmut steeds iets beter kennen en raak je gehecht aan ze.

‘…Omdat je op een zeker moment weer op de draaimolen kunt stappen en meedoen wanneer je er klaar voor bent. Juist omdat de draaimolen niet is gestopt. De wereld wacht niet op je, neem dat maar van me aan – maar hij loopt ook niet van je weg. Dat is positief, weet je. Ik heb dat al heel jong geleerd en jij bent het nu aan het leren.’

Hun verhaal raakt je en waarschijnlijk lees je dit boek net als ik, met een lach en een traan in één adem uit. Een echte aanrader die ik dan ook waardeerde met vier dik verdiende sterren!

'Een boek in je handen kan een waar noodanker zijn - wanneer de zee van het leven te ruig is, klamp je je vast aan verhalen en laat je je erdoor in veiligheid brengen.'

Elfduizend meter lief. Elfduizend meter. De diepte van de Marienentrog. De diepte van het verdriet van Paula. Het dal waarin zij zich bevindt aan het begin van dit bijzondere boek.

'Als verdriet een taal zou zijn, was ik nu voor het eerst iemand tegengekomen die hem even vloeiend sprak als ik, zij het in een ander dialect.'

Een bijzonder boek dat mij geraakt heeft. Dat mij álle emoties deed voelen. En dát is de kracht van Jasmin Schreiber. Met haar vlotte schrijfstijl neemt ze je mee en vertelt ze het verhaal van Paula en Helmut. Twee personages die ik in mijn hart gesloten heb. Twee personages zó uit het leven gegrepen.

Ze lijken namelijk levensecht. Net als hun verhalen. Beide personages hebben een hoop verdriet te verwerken. Dit boek staat dan ook in het teken van rouw én het verwerken ervan. Rauw. Niet gepolijst. Gewoon zoals het is. Het was levensecht én geloofwaardig.

Toch voelde dit verhaal absoluut niet zwaar. Een verhaal dat je vanuit Paula leest. Alsof ze haar verhaal in een brief geschreven heeft. Dit verhaal bevat ook een hoop luchtigheid en een flinke dosis humor. Humor waardoor ik af en toe hardop gelachen heb. Maar dit verhaal had ook een stukje herkenbaarheid.

'Maar 's nachts op een begraafplaats ben je plotseling zeven jaar, herinner je je boeken zoals Dodewake of It en worden monsters in je hoofd ineens een complicatie om rekening mee te houden.'

Het deed me af en toe denken aan de Disney film: Up. Een grumpy old man en een jonge vlinder. Maar wat de oude man ook doet, Paula blíjft aan zijn zijde. Ze leren elkaar kennen, waardoor wij Paula en Helmut óók leren kennen. Twee prachtige personages. Ze laten elkaar in hun waarde. Ze laten elkaar gewoon zijn.

Dit resulteerde in een hartverwarmend, maar soms óók een hartverscheurend verhaal. En af en toe was het ook een beetje vreemd. Een beetje als Rivella. Een beetje vreemd, maar wel lekker. Uhm - maar wel leuk. Een boek dat je zelf moet ervaren. Ik geef het boek ****