Exclusief interview met Michael Grant

Michael Grant - wie kent hem niet? In 2009 brak hij in Nederland door met zijn spannende boek Gone over het kleine stadje Perdido Beach, waar alle volwassenen verdwijnen en de achtergebleven kinderen speciale krachten ontwikkelen. De originele Gone-serie bestaat uit zes boeken, en nu is hij terug met een nieuw boek in de Gone-wereld. Monster is het zevende deel, maar kan ook prima apart gelezen worden. Perfect voor diehardfans, maar ook lezers die nog nooit een Gone-boek hebben gelezen, kunnen hun hart ophalen aan dit spannende boek. Wij interviewden Michael Grant om hem aan de tand te voelen over zijn nieuwe boek. 

1. Het is hier in Nederland al weer vier jaar geleden (2013) dat het laatste Gone-boek is verschenen. Waarom heb je besloten door te gaan met de serie?

Nou niet helemaal. Wat ik wilde doen was mijn eigen superhelden-universum creëren. Een comic maar dan zonder plaatjes. Toen ik dat besloten had, realiseerde ik me dat ik de boeken van de Gone-serie als basis kon gebruiken. Ik kon een paar oude personages gebruiken, en nieuwe. Ik heb ook hier en daar wat gestolen uit Animorphs, de serie die ik samen met mijn vrouw heb geschreven in de jaren ’90.

2. Hoe was het om de Gone-wereld weer te bezoeken?

Een van de personages die ik uit de serie heb meegenomen is Dekka. Ik was altijd al erg aan haar gehecht. Dus het voelde een beetje alsof ik aan het bijpraten was met een oude vriendin. Maar er is een stuk waarbij we teruggaan naar Pedido Beach en dat was wel emotioneel voor me.

3. Wat zijn tot nu toe de reacties op Monster?

Erg positief. Ik ben erg tevreden.

4. Heb je de hele verhaallijn voor Monster vanaf het begin uitgeschreven, of was het ook een grote verrassing voor jou hoe het verhaal en de personages zich ontvouwden?

Ik schrijf nooit de verhaallijn uit en maak ook geen opzetje. Een van de leukste dingen van schrijven voor mij is elke ochtend wakker worden en niet weten wat ik ga doen. Ik denk dat ik het saai zou vinden als ik vanuit een opzet zou moeten werken, ook al zijn er veel geweldige schrijvers die daar wel de voorkeur aan geven. Ik vind het, persoonlijk, ook filosofisch gezien niet goed om te doen, omdat ik nooit de rol van willekeur in het leven wil vergeten. Ik laat expres ruimte voor toevallige gebeurtenissen om me een kans te geven voor een verhaallijn.

5. Veel recensies prijzen de manier waarop je diversiteit gebruikt in Monster. Heb je dit bewust gedaan of is dit iets wat natuurlijk is ontstaan?

Het transgender personage, Cruz, was het antwoord op de vraag van een tiener op Twitter die wilde weten of ik ooit een keer een trans personage had geschreven. Mijn onmiddellijke reactie was als die van een kind dat een nieuw stuk speelgoed aangereikt krijgt. Elke nieuwe versie van een mens is een nieuwe manier voor mij om naar de wereld te kijken. Er zit een deel zelfontwikkeling in schrijven, de schrijver krijgt de kans om het leven op een andere manier te zien. Dus ik dacht: “Nee, ik heb nog nooit een trans personage geschreven, maar dat ga ik nu doen.” En een van die toevalligheden, waarvan niemand gelooft dat het toeval was, is dat kort hierna een van mijn eigen kinderen uit de kast kwam als transgender.
Verder heb ik er niet echt over nagedacht totdat ik me laat in het verhaal realiseerde dat ik nog geen blank mannelijk personage had en toen voegde ik Armo toe. Armo heeft een oppositioneel-opstandige gedragsstoornis, wat een beetje een knipoog is naar mijn eigen jeugd. En hij bleek een geweldig sidekick voor Dekka te zijn.

6. Er komen nog twee Gone-boeken. Wat kunnen de lezers verwachten?

Chaos. Bloedbad. Gevatte opmerkingen. Liefde. Pijn. Misschien een subtiel vleugje politiek. Een paar nagebootste universums. En ik vernietig een groot deel van Las Vegas.

7. Je bent niet bang om je eigen personages te vermoorden. Er is zelfs een Wikipedia-pagina voor alle overledenen. Hoe voelt het om een personage te doden in je boeken?

Mijn relatie met de personages is zoals een werkgever en een werknemer. Zij werken voor mij. Ik vind sommige leuker dan andere, en sommige zijn bijna als collega-vrienden. Maar als ze stoppen met goed werk leveren, dan ontsla ik ze, of op zijn Brits gezegd: ‘ik maak ze overbodig’.
Soms maak ik ze verschrikkelijk, permanent, bloederig overbodig. Andere keren sterven personages omdat ze handelen zoals ze moeten, zoals personages gewoon zijn te doen, en soms pakt dat niet zo goed uit voor ze. Een geliefd personage stierf in Licht, en het enige wat ik kan zeggen is dat ze zichzelf was, en deed wat ze moest doen.

8. Laatste vraag: waarom moeten je Nederlandse fans Monster lezen?

Waar zie je anders hoe de Golden Gate Bridge vernietigd wordt? Of kom je erachter wat er gebeurd is met Perdido Beach nadat de koepel verdween? Of zie je of een personage dat we gedood hebben ook écht dood is? Of vecht een meisje dat met de snelheid van het licht kan bewegen met een vuurspuwend monster? Of leer je de gevolgen van veranderen in een duizendpoot met een reuzenhonger? 
Monster is niet zo zeer een dystopisch boek, in de zin van hoe de dystopie ontstond, hoe de beschaafdheid af begon te brokkelen. Villain, die ik al geschreven heb, heeft een van mijn favoriete slechteriken ooit. En Hero, waar ik net aan begonnen ben… nou, daarvan weet ik het nog niet.

Ben jij naar aanleiding van dit interview ook zo benieuwd geworden naar het boek? Start HIER dan alvast GRATIS met het lezen van Monster!